ಮೊನ್ನೆ ಚಿಕ್ಕವಳಿಗೆ ಹೋಮ್ ವರ್ಕ್ ಮಾಡಿಸ್ತಿದ್ದೆ. ತಿದ್ದೋ ಕೆಲಸ. ನಮ್ಮವಳು ಚುಕ್ಕೆ ಮೇಲೆ ತಿದ್ದೋದೇನೋ ಚೆನ್ನಾಗೇ ತಿದ್ತಾಳೆ. ಆದ್ರೆ, ಕೆಳಗೆ ಬರೀಬೇಕಾದ್ರೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಸ್ತೀನೇ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ, ಜಾಸ್ತೀನೇ ಜಾಗ ಬಿಟ್ಟು ಬರೀತಾಳೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಲೈನಿನ ಕೊನೆಗೆ ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಸಂಧಿಗ್ಧ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ.
ನಾನು, “ಇನ್ನೂ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿರ್ಲಿ”, “ಇನ್ನೂ ಹತ್ತಿರ ಇರ್ಲಿ”, “ಅಷ್ಟು ಒತ್ತಿ ಬರೀಬೇಡ”, ಅಂತ ಜುಗ್ಗತನ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಅವಳು ಅಷ್ಟು-ಇಷ್ಟು ಸ್ಪಂದಿಸ್ತಾ ಇದ್ಳು.
ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೆ ಪುಸ್ತಕ, ಕುರ್ಚಿ ಮೇಲೆ ಅವಳು, ಅವಳ ನೈರುತ್ಯದಲ್ಲಿ ನಾನು ಇನ್ನೊಂದ್ ಕುರ್ಚಿ ಮೇಲೆ. ತಿದ್ದೋಕೆ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಪದದ ಆಗಮನ. ನಾಲ್ಕು ಬಾರಿ ಒಂದೇ ಲೈನಿನಲ್ಲಿ ಬರಿಬೇಕು. ಅವಳು ಚುಕ್ಕೆ ಮೇಲೆ ತಿದ್ದಬೇಕಾದ್ರೇನೆ, ನಾನು ಮುಂದಿನ ಲೈನಿನ ಬಗ್ಗೆ ಮುಂದಾಲೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ಮಗ್ನ. ಮುಂದಿನ ಲೈನಿಗೆ ಪೆನ್ಸಿಲ್ಲು ಬಂತು. ಮೊದಲನೇ ಅಕ್ಷರ ತನ್ನ ವಿರಾಟರೂಪ ಪಡಿಯಿತು. ನಾನು “ಇನ್ನೂ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ ಚಿನ್ನ” ಅಂತ ಅಳಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಬರಿಸಿದೆ. ಮೂರನೇ ಸಲಕ್ಕೆ ಅದರ ಗಾತ್ರ ಕಂಟ್ರೋಲಿಗೆ ಬಂತು. ಈಗ ಮುಂದಿನ ಅಕ್ಷರದ ಸರದಿ.
ಮೊದಲ ಅಕ್ಷರದಿಂದ ಒಂದು ಮೈಲಿ ದೂರದಲ್ಲಿ ಪೆನ್ಸಿಲ್ ಇಟ್ಲು. ನಾನು ಅದನ್ನ ಅಳಿಸಿ, “ಇನ್ನೂ ಹತ್ತಿರಾನಮ್ಮ” ಅಂದೆ. ಅವಳು ನನ್ನ ನೋಡಿ ಪೆನ್ಸಿಲ್ಲನ್ನ ಪೇಪರ್ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಲು. ಮತ್ತೆ ಅಷ್ಟೇ ದೂರದಲ್ಲಿ ಪೆನ್ಸಿಲ್ಲು. ನಾನು ಮತ್ತೆ ಅಳಿಸಿ “ಇನ್ನೂ ಹತ್ತಿರ ಬಾ” ಅಂದೆ. ಅವಳು ಮತ್ತೆ ಅಲ್ಲೇ ಪೆನ್ಸಿಲ್ ಇಟ್ಟಳು. ನಾನು “ಏಯ್! ಇನ್ನೂ ಹತ್ತಿರ” ಅಂತ ಗದರಿದೆ. ಅವಳ ಮೊಂಡು ಮೂಗಿನ ಮೇಲೆ ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಕೋಪ ನಿಂತಿದ್ದೇ ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯ. ತಲೇ ಎತ್ತಿ ನನ್ನ ದುರುಗುಟ್ಟಿ ನೋಡಿದಳು. “ಅಪ್ಪಾ! ಇನ್ನೂ ಎಷ್ಟು ಹತ್ರ? ಇನ್ನೂ ಹತ್ರ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರೆ, ನಾನು ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದೋಗ್ತೀನಿ ಅಷ್ಟೇ” ಅಂತ ಚೇರನ್ನು ತೋರಿಸ್ತಾ ಹೇಳುದ್ಲು. ನಾನು ನೋಡ್ತೀನಿ, ಅವಳು “ಹತ್ತಿರ ಹತ್ತಿರ” ಅಂತ ನಾನು ಹೇಳ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆಲ್ಲಾ ಚೇರಿನಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪಾನೇ “ನನ್ನ ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ” ಸರಿದುಕೊಳ್ತಾ ಚೇರಿನ ತುದೀಗೆ ಬಂದು ಕೂತಿದ್ದಳು.
ನಾನು ಅದನ್ನ ನೋಡಿ ನಕ್ಕೆ. ನಾನು “ಹತ್ತಿರ” ಅಂತ ಹೇಳಿದರ ಅರ್ಥ ಏನು ಅಂತ ತೋರಿಸಿ ಹೇಳಿದೆ. ಅದಾದ ಮೇಲೆ ಅಕ್ಷರಗಳು ಅಷ್ಟೇನೂ ಹತ್ತಿರ ಆಗದೇ ಇದ್ರೂ, ಆ ಕ್ಷಣಗಳು – ನಿಮಿಷಗಳು ಹತ್ತಿರ-ಹತ್ತಿರ ಜೋಡಿಸಿಟ್ಟ ಮುತ್ತಿನ ಮಣಿಗಳ ಮುತ್ತಿನ ಹಾರದಷ್ಟೇ ಸುಂದರವಾಗಿ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಿತು.